A CALZADA DE CAMBADOS
(Lenzo de Francisco Lloréns)
IN MEMORIAN
Sol de vran. O mar de Arousa,
de praia a praia tendido,
canso de loitar, repousa.
Ceo azulado e senlleiro.
Limpou de néboa á Curota
o maino vento mareiro.
Alá, na boca da ría,
dende a solana da costa
o Con de Noro vixía.
A luz que cai brava e roxa
encende as cunchas de nácar
dos areeiros da Toxa,
atolada e cantareira
crava frechas de diamante
nos negros cons da ribeira,
e, ardendo e brincando, chove
moída en pingas de ouro
nos pinales de Tragove.
Nas ágoas craras e mornas
As velas albas ó sol,
agardan o leste as dornas.
Adiantan quedo quediño
perguiceiras, soñadoras,
durmíndose no camiño,
deixando a popa, tras delas,
leviáns ronseles de prata
como regueiros de estrelas.
Son as doce. Xoga o vento
Co fino e dondo tanguido
da campana do Convento,
E rodan as badaladas
sin rumbo, a ir e vir, voando
como pombas asombradas.
Da Isla a San Saturniño,
pasa esguío, silenzoso,
retinto corvo mariño.
Vai lanzado ras das ágoas
como venablo firente,
agoiro de loito e bágoas.
Neniña, gomo de rosa,
que a sombra dos vellos olmos
froreces leda e ditosa!
Baixo os maternos coidados,
bicada do mar de Arousa
Na Calzada de Cambados,
que lonxe estás nesta hora
de saber que anda no aire
unha frecha feridora.
Dálle un bico a túa nai,
neniña, gomo de rosa!
Dálle un bico, que se vai!
Descoñécese o paradeiro do cadro, aproveitamos desde aquí para pedir colaboración para a súa localización.
No hay comentarios:
Publicar un comentario