domingo, 15 de mayo de 2011

PREMIO "RAMÓN CABANILLAS"


O pasado sábado 12 de maio fíxose entrega no Auditorio Municipal do VIII Premio Ramón Cabanillas, organizado polos libreiros de Cambados (bueno, non todos os libreiros). Resultou un acto bonito, con magníficas actuacións musicais e moi emotivo; especialmente cando se leu a carta que Luís Rei (de viaxe) lle enviou ao seu amigo Emilio ou cando falou o propio Emilio. Alí estiveron tamén Francisco Fernández Rei, Xosé Vázquez Pintor, Saúl Otero, Domingo Tabuyo... a familia de Emilio, e moita outra xente que casi enchía o aforo da Xuventude. Especial relevancia tiveron, na miña opinión, os rogos que o noso académico, Paco Fernández Rei, fixo ao futuro Goberno Municipal e que foron (espero non esquecer algún):

- Que se cree dunha ver a prometida Fundación Cabanillas

- Que se poñan placas naquelas casas nas que viviu o poeta como son a da Rúa Real e a da Rúa Hospital.

- Que de deseñe un roteiro-turístico literario sobre Cabanillas e Cambados, algo sobre o que teñen traballado dabondo en Candea, Manuel Núñez e Adela Leiro

- Que se adecente a tumba do poeta en Bonaval e se graven os versos do seu epitafio, como foi o seu desexo.

Mágoa que a prensa comarcal non dedicase nin unha soa liña ao acontecido alí. Escápasenos o criterio que siguen os xornais para a selección das novas, eu pensaba hai tempo que era a relevancia dos acontecementos pero descubro cada día que non debe ser ese o motivo.

E falando doutro tema a situación neste momento é que temos dous premios Ramón Cabanillas, o do Concello e o dos libreiros. Non me parece mal, a categoría do poeta dá para iso e máis pero habería que poñerse dacordo; cousa que poucas veces fai o actual goberno municipal que soe ir por libre, sin contar con outros sectores da cidadanía, entrando a saco e sen delicadeza ningunha e polo tanto ferindo sensibilidades; co pouco que costa falar!

Pois ben persoalmente creo que que os dous premios non son incompatibles. O premio dos libreiros naceu coma un recoñecemento a aquelas persoas da cultura que teñen unha vinculación estreita con Cambados e que traballaron en favor do noso pobo. E se non recordo mal o premio do Concello creouse, co acordo dos tres grupos políticos do Concello, como un premio de poesía; paréceme ben que na súa primeira edición se lle concedese a Luís Rei, xa dixen nesta tribuna que non sei de ninguén que o mereza máis pero nas sucesivas edicións o premio debe volver á fin pola que foi creado, esto é, un premio de poesía. Así que pido ao futuro goberno municipal que non se durma (como aconteceu o ano pasado) e convoque este premio con tempo e con sustancioso premio material para que se animen importantes poetas do país a participar. E lembrar que Ramón Cabanillas finou un 9 de novembro, e debe ser ese día cando se faga a entrega do premio, así que repito, non hai que durmirse.

Remato cun poema de Emilio Ínsua, excelente investigador e ensaísta e tamén magnífico poeta, e estou dacordo co seu amigo Luís Rei cando animou ao de Viveiro a volver de novo á poesía, que a ten un pouco esquecida. Pertence ao seu libro "Devalar das esperas". Demos grazas que aínda haxa quen se dedique a facer "contos" e versos, como di Moncho Caride, "a vida sen Literatura sería só Existencia"

Esta sinxela estrutura de carne que somos

acobilla no seu seo a poesía de mil séculos de historia

desde que o home é home e está ferido polo amor

pola morte, pola batalla incandescente do dia a dia.


Este artellado conxunto de óso e líquido

arrolado e batido por choivas e ventos

acocha no seu cerne mil follas de vida nova,

mil mornas carícias , mil apertas sen medida,

tamén mil lábios como espellos.


Este exacto cronómetro que lle dá pulo ao ser

co seu ir e vir acompasado e necesario

garda na súa febra apaixonada unha cantiga

que ha soar no noso ouvido no xusto intre

en que nos embargue co seu berro a ausencia.


Esta clara materia nascida para ser terra ou lama,

mentres está en pé, desafía un por un todos os escuros,

sabe a mel infinito e irrepetíbel,

sobarda o límite da nada, enchendo

cada minuto e cada segundo co rolar

alegre e confiado da esperanza.

martes, 9 de noviembre de 2010

51 ANIVERSARIO

Hoxe 9 de novembro do 2010 cúmprense 51 anos da morte de Ramón Cabanillas.

Lemos o xornal e vimos a grata nova de que o premio Ramón Cabanillas non caeu no esquecemento e alegrámonos dobremente ao saber que se lle concede este ano, na súa primeira edición a Luís Rei, autor da magnífica biografía de Cabanillas: "Crónica de desterros e saudades" editada por Galaxia. Non se nos ocurre ninguén que o mereza máis. Parabéns.

Para conmemorar este día subimos á rede esta presentación que fixemos para o ano Cabanillas e que pode ser usada libremente con fines educativos.


domingo, 10 de octubre de 2010

PREMIO RAMÓN CABANILLAS, LEMBRAN?

Tabuyo exige la organización de los premios Cabanillas, tal y como acordó el pleno cambadés.

Le a nova no xornal La Voz de Galicia de hoxe.

viernes, 30 de julio de 2010

PÁXINA WEB DE ADELA LEIRO

Estupenda páxina web creada pola nosa amiga Adela Leiro, que pon desinteresadamente e a disposición de tod@s o seu traballo fotográfico, artístico e científico froito de moitos anos de esforzo. Podes vela aquí.

Entre as xoias que atesoura está esta montaxe sobre Cabanillas e a natureza, disfrutádeo.

domingo, 25 de julio de 2010

VIGO, 25 DE XULLO DO ANO 1930


O 25 de xullo de 1930 gran parte dos nacionalistas galegos reuníronse en Vigo para celebrar o 25 de xullo. Primeiro asistiron no Teatro García Barbón aos discursos de Otero Pedrayo ou Castelao e logo a un xantar na Barxa, onde se tirou esta foto. Nela aparecen na primeira fila e de esquerda a dereita: Miguel Bezares, Fernández Mato, Castelao, persoa sen identificar, Valentín Paz Andrade e Ramón Cabanillas (con sombreiro e bastón).

Nese xantar leu Cabanillas este poema:

NO XUNTOIRO DA BARXA

A cumprir as escuras vaguedades,
da costa verdecente ten chegado
o bardo das edades,
lanza e escudo dos bos e xenerosos,
o que apreixou outrora,
no ben acompasado
fungar dos rumorosos,
a profética voz alentadora.

Está con nós, ergueito á beira nosa,
o do céltigo clan, mestre druída
coa litúrxica fouce milagrosa,
a lira de ouro e ferro
e a barba de albas rosas frorecida;
o dos craros acentos sonorosos,
cantor dos altos feitos;
o que ordeou, para os afáns groriosos,
aparellar os esforzados peitos.
Irmáns na Causa! Os tempos son chegados!
Nestora de baril rexurdimento,
xa espertou a aldea!
Xa canta o auriol! Xa se randea
a farturenta espiga!
É forza pórse en pé! É nosa obriga
temprar as fouces, encoirar o mallo
e saír animosos, cara á veiga,
a escomenzar o redentor traballo!
Tras do loitar sin trégoa
virá o repouso á soma do carballo!

Irmáns, todos a unha! Arrodeade a leira!
Que regue a nosa Terra o suor noso
e a fouce corra no tronzar certeira!
Escoitade o puxente
berro do vagorosos:
"Diante de vós ondea
a barda de ouro ardente...!
Segade a vosa herdade!
Ai daquel que non seia valente!
Segade, galegos! Con forza! Segade!

En cidades, aldeias e escampados
Galicia enteira estremecida escoita
o brado nunca dado a esquecimento
con que nos chama, impregador, á loita
o que comanda os míticos gurrreiros
do pinal encantado de Froxán,
o que deixou os bélicos loureiros
a verdecer na estrofa que pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.

Os tempos son chegados!
Arriba os bos, os fortes e esforzados!
Galicia canta e prega!
Xa madurou a espiga
na campía galega!
Como na enxebre, céltiga cantiga
da alborada que anuncia o alto gozo
das xornadas de sega,
o novo sol, o sol ridente e mozo,
está batendo á porta
da choupana gallega.


miércoles, 30 de junio de 2010

AXUDA PARA IDENTIFICAR ESTA FOTO


Xoán Antonio Pillado facilitounos esta foto na que aparece Cabanillas pero nos falta por identificar aos outros personaxes, alguén pode axudarnos?

Pola indumentaria e polo aspecto físico de Cabanillas (o primeiro de pé pola esquerda) cremos que é de principios dos anos 30. De todos os presentes só nos parece identificar ao primeiro sentado pola dereita que pudera ser o escritor Evaristo Correa Calderón.

Lembra que o noso enderezo de contacto é mariasorey@gmail.com

domingo, 24 de enero de 2010

A CALZADA DE CAMBADOS



A CALZADA DE CAMBADOS

(Lenzo de Francisco Lloréns)

IN MEMORIAN


Sol de vran. O mar de Arousa,

de praia a praia tendido,

canso de loitar, repousa.

Ceo azulado e senlleiro.

Limpou de néboa á Curota

o maino vento mareiro.

Alá, na boca da ría,

dende a solana da costa

o Con de Noro vixía.

A luz que cai brava e roxa

encende as cunchas de nácar

dos areeiros da Toxa,

atolada e cantareira

crava frechas de diamante

nos negros cons da ribeira,

e, ardendo e brincando, chove

moída en pingas de ouro

nos pinales de Tragove.

Nas ágoas craras e mornas

As velas albas ó sol,

agardan o leste as dornas.

Adiantan quedo quediño

perguiceiras, soñadoras,

durmíndose no camiño,

deixando a popa, tras delas,

leviáns ronseles de prata

como regueiros de estrelas.

Son as doce. Xoga o vento

Co fino e dondo tanguido

da campana do Convento,

E rodan as badaladas

sin rumbo, a ir e vir, voando

como pombas asombradas.

Da Isla a San Saturniño,

pasa esguío, silenzoso,

retinto corvo mariño.

Vai lanzado ras das ágoas

como venablo firente,

agoiro de loito e bágoas.

Neniña, gomo de rosa,

que a sombra dos vellos olmos

froreces leda e ditosa!

Baixo os maternos coidados,

bicada do mar de Arousa

Na Calzada de Cambados,

que lonxe estás nesta hora

de saber que anda no aire

unha frecha feridora.

Dálle un bico a túa nai,

neniña, gomo de rosa!

Dálle un bico, que se vai!


Na parte superior aparece o lenzo de Francisco Lloréns, A Calzada de Cambados. Esta obra foi pintada seguramente no verán de 1924, tempo feliz no que os Lloréns veranearon en Cambados, ignorantes do que ía vir un ano despois. Cabanillas publica na 2ª edición de Da Terra Asoballada (1926) un poema inspirado neste lenzo e dedicado In memoriam, a Eva Rodriguez, muller de Lloréns que morre prematuramente en 1925, deixando dúas fillas pequenas. Eva e a súa filla maior, que tiña entón tres anos son as protagonistas do lenzo e do poema que lle dedica Cabanillas.

Descoñécese o paradeiro do cadro, aproveitamos desde aquí para pedir colaboración para a súa localización.